Wat Eurosonic/Noorderslag in Nederland is voor muzikaal Europa is by:Larm voor Scandinavië. Een showcasefestival dat je niet wilt missen als je op de hoogte wilt zijn en blijven van het (ver)nieuw(end)e muziekaanbod in Noorwegen en de andere Nordic landen. Tijdens by:Larm 2014 werd ik vier dagen getrakteerd op fantastische muziek en "Norsk hyggelig". Alleen het bier, dat was voor eigen rekening.
Toen ik na by:Larm '13 het affiche zag waarop namen prijkten als Say Lou Lou, Postiljonen, Sin Fang, Efterklang en Anna von Hauswolff besloot ik by:Larm '14 niet te willen missen. Zoveel goede en veelbelovende namen op één plek. Dat kunnen ze vast nog een keer of zelfs beter. De aanschaf van een relatief goedkoop early bird-ticket bleek geen overbodige luxe. Met een bierprijs van 80NOK (ruim 9 euro) per 1/2L glas wisten ze dat ruimschoots te compenseren. Maar het ging natuurlijk uiteindelijk ook gewoon om de muziek. Als je bedenkt dat by:Larm door de jaren heen de springplank was voor artiesten zoals Björk, MEW en Lykke Li was het niet verwonderlijk dat er voor de editie van 2014 weer +/- 1500 Nordic musici zich hadden aangemeld voor de line-up van het festival. Van deze 1500 werden er uiteindelijk 112 geselecteerd voor het officiële programma. Sommige onfortuinlijken konden zich alsnog presenteren tijdens enkele off-venue shows. Het meest bizarre verhaal dat ik hoorde betrof de Noorse Folk 'n Roll band Lady Moscow. Die zouden inmiddels al de toezegging hebben dat ze in 2015 mogen optreden, maar wilden dat juist dit jaar al. En zo zag ik ze in de stromende regen tegenover de fameuze venue 'Rockefeller' in een voor de gelegenheid opgevrolijkte garagebox van het leger des heils spelen. Een opmerkelijke manier om Folk aan de man te brengen. Een optreden in 'Rockefeller' volgend jaar is misschien net iets te ambitieus.
Omdat er zoveel fantastische bands aantraden op 'by:Larm' bleek het lastig om keuzes te maken. Weliswaar waren het er in tegenstelling tot 'Eurosonic' en 'Iceland Airwaves' "slechts" 112 en speelden bijna allen zelfs twee keer. Alleen de eerste avond was het mogelijk om alle bands te zien optreden omdat het festival nog beperkt was tot twee grote tenten op het festivalterrein. Alternerend geprogrammeerd zodat je van het ene optreden naar het volgende kon lopen. Vanaf de 2e avond kwamen daar tenminste 10 grotere en kleinere venues bij waardoor tactisch kiezen noodzakelijk werd. Al was het maar omdat de capaciteit en snelheid van de liften naar (letterlijk) toplocatie van club 'Stratos' niet berekend was om iedereen op tijd naar de 12e etage te vervoeren. Als je er eenmaal was had je overigens wel gelijk een prachtig uitzicht over de stad. De subtitel "The Roof of Oslo" was dan ook niets teveel gezegd behalve dan dat een wolkendek er direct boven het ultieme uitzicht versluierde. Gelukkig was er ook een trap waardoor de terugweg naar beneden een sneller en gezonder alternatief had. Al was de lift-conversatie met enkele Noorse dames wel hilarisch doordat ze "Dutch" anders interpreteerden en de spreektaal plots Duits werd. Een tweede probleem bleek de grootte van enkele venue-café's die gewoonweg de capaciteit niet hadden om alle muziekliefhebbers binnen te laten. Mede dankzij het feit dat het merendeel van de artiesten twee keer konden optreden was ik in de gelegenheid om 38 (verschillende) acts te zien. Niet allemaal even fabuleus maar zeker de moeite waard om eens te hebben gehoord. De beste en meest opmerkelijke optredens heb ik in onderstaande sfeer top 10 beschreven.
1. De Woensdag en Iamspyencefiction
Zoals bij wel meer showcase-festivals was de woensdag de warming-up voor het festival. In de twee tenten op het by:Larm-festival terrein speelden op de eerste avond tien verschillende bands. Van de Noorse rap uit Trondheim van Shitrich, via het net wat te vaak vals zingende Zweedse Könsförrädare, het experimentelere geluid van Jenny Hval tot de Noorse reggae van Admiral P. Zo kon de bezoeker in vijf uur tijd bijna het hele muzikale spectrum zien en horen. De beste act van de avond stond als eerste geprogrammeerd. Het Noorse Iampsyencefiction was een van de sensaties tijdens by:Larm. Oorspronkelijk een soloproject van de op de Lofoten opgegroeide Aleksander Johansen groeide het uit tot een band met muzikanten uit o.a. Dråpe, Lama en Einar Stray. Muzikaal heeft het wel iets weg van The National en Kurt Vile. Inmiddels is de 'I Am' verdwenen uit de bandnaam en sinds eind maart heet de band (we are) Psyence Fiction. Hopelijk gaat deze identiteitscrisis niet ten kosten van de creativiteit.
2. Vilde Tuv vs The Photographers.
Op tijd zijn voor een later optreden kan soms ook goed uitpakken en in dit geval zelfs het andere overschaduwen. Het Deense duo Kill J werd getipt als fascinerende vernieuwende Scandinavische muziek. MØ en Linkoban zouden er bij in het niet vallen. Voor een halfvolle zaal kon ze echter geen muzikale potten breken. Hoe anders was dat bij de Noorse Vilde Tuv die in het veel grotere Rockefeller wel de zaal vol kreeg met aandachtige luisteraars. Het was dan ook moeilijk voor te stellen dat ze begonnen was met optredens op straathoeken in Bergen. Vilde Tuv is een eenvrouwsband die met gitaar op schoot en bassdrum aan de voeten zong over zwaartekracht, liefde en sterfelijkheid. In het Noors uiteraard waarbij in de muziek invloeden te horen waren van Zweedse folk, Chinese traditionals en eurotrance. Belangrijkste nadeel van de overweldigende aandacht was de overmacht aan fotografen die luid klikkend haar zachte stem en gitaarspel deden verstommen.
3. De evolutie van 'Ice Cream Cathedral'.
Vorig jaar zag ik het Deense Ice Cream Cathedral voor het eerst tijdens SPOT-festival in Århus. Een leuk electropopbandje dat relaxte muziek maakte voor op een warme lome zonnige dag. In een matig verlichtte zaal miste het toen nog de flair en energie om te overtuigen. Hoe anders was dat bijna een jaar later in Oslo. In de tussentijd werden ze benaderd door het Noorse indie label Riot Factory dat ook het debuut van Highasakite en FARAO uitbracht. Omdat ik toch wel benieuwd was hoe ze in dat jaar gegroeid waren stapte ik in de lift naar 'Stratos'. Op het podium stond nog steeds hetzelfde trio. De muziek was echter niet meer de space-pop waar ik ze van kende. Ambient had zijn intrede gedaan en het klonk ook stukken pittiger. Frontvrouw Anja leek ook veel meer in element dan tijdens SPOT. Vol overgave beroerde zij de knoppen en toetsen van haar synthesizer terwijl Anders Bach los ging op zijn drumstel. Een jaar optreden en nieuwe muziek schrijven had ze duidelijk goed gedaan! Het Noorse publiek dat ICC nog niet eerder zag optreden was eveneens onder de indruk.
4. Aurora Aksnes, Muzikaal Noorderlicht uit Bergen.
De stad Bergen staat sinds jaar en dag bekend als de meest ontroostbare stad van Noorwegen vanwege de vele regenbuien die erop neerdalen. Na eerder Young Dreams bewijst de 17-jarige Aurora Aksnes dat ondanks de regen Bergen wel degelijk ook van zonneschijn kan genieten. Aurora wist vanaf haar 10e jaar al wat ze wilde: verhalen vertellen. Geïnspireerd door Bob Dylan, Johnny Cash en Leonard Cohen voorzag ze haar verhalen van muziek om mensen te kunnen inspireren. Over worstelingen in het leven en de liefde. Haar muziek beluisterend kun je je haast niet voorstellen dat ze nog zo jong is. En gefortuneerd. Niet alleen was het dringen geblazen om een glimps van het fenomeen Aurora te zien en te horen; tijdens by:Larm werd ze ook met de ene na de andere (geld)prijs gelauwerd. Het bescheiden meisje was er helemaal beduusd van. Aanvankelijk lichtjes uit het veld geslagen door de overweldigende belangstelling herpakte ze zich en gaf een overtuigend optreden met haar band. Haar stem in het begin nog wat onzeker door de spanning ontplooide zich tot dat van een ware diva. Desondanks werd ze toch nog overvallen door het luide applause en de vele dankbetuigingen die ze na haar optreden kreeg. Een muzikante waar we hopelijk nog veel van gaan horen.
5. Emilie Nicolas
De Noorse Emilie Nicolas was in 2013 een van de grote verrassingen. Met "PSTEREO" had ze een grote hit en de kritieken waren lovend. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze niet alleen voor by:Larm maar ook in de Line-up van Eurosonic '14, SPOT-festival en Iceland Airwaves '14 werd opgenomen. Donkere popsongs met fraaie melodieën en sterke teksten met internationale allure. Behalve dan dat we internationaal het vooralsnog met "PSTEREO" op iTunes en "Nobody Knows" op Soundcloud moeten doen. Emilie studeerde in Trondheim aan het conservatorium maar was toen meer Jazz-georiënteerd zoals te horen bij haar "girlband" Gurls. Ik zag haar in januari voor het eerst optreden tijdens Eurosonic in Groningen en was gelijk "verkocht". Het verbaasde mij dan ook dat het platenlabel (Sony Norway) dat haar strikte haar internationaal nog niet meer heeft gepromoot. Tijdens by:Larm kon ik wederom genieten van haar mooie pure soms wat ruwe stem die tezamen met de prachtige melodieën hartverwarmend was. En emotioneel soms zoals bij een van haar mooiste songs: "Grown Up". Electropop om door geraakt te worden.
6. Shy For Shore, But Not Tonight.
Eighties-like-synthpop, het is een genre dat je moet liggen. Omdat ik in de jaren '80 opgroeide met Erasure, Depeche Mode en Pet Shop Boys weten veel Nordic synth-bandjes vrij vlot mijn aandacht te trekken. Mits ze uiteraard door de voorselectie van een groot festivals zijn gekomen. Het Noors/Britse "dreampop"-duo Shy For Shore dat notabene in Amsterdam woont en werkt mocht zich een van de gelukkigen prijzen. Tijdens de drukke vrijdagavond mochten ze zelfs twee keer optreden: om 22.00 en 2.00 's nachts. Een drukke avond ook voor de band dus met als belangrijkste voordeel dat een synth-band anno 2014 geen arsenaal aan grote synthesizers en sequencers meer hoeven mee te nemen. Met laptop, iPad en midi-keyboards was de set-up dan ook snel gereed. Met titels als "Teenage Pain", "Then the Heartbreak" en "1985" en synth-melodieën in mineur kwamen de jaren '80 bijna letterlijk weer tot leven. De songs zouden geenszins misstaan als soundtrack voor bijvoorbeeld "The Breakfast Club" of "Pretty in Pink". Tijdens het optreden zinspeelden ze ook op een van hun grote voorbeelden door "Enjoy The Silence" te coveren. De eigen nummers waren overtuigender. Enige punt van kritiek was de stage-performance. Aangezien de zangeres tevens ontwerpster is had ik niet verwacht dat ze ook daadwerkelijk in kleren uit de jaren '80 zouden optreden. De beschrijving "painful pop" werd door een beschonken bezoekster wel heel letterlijk genomen. Nadat ze eerst het podium had bestormd om mee te dansen besloot ze na interventie van beveiliging dat mijn hoofd wel wat haren kon missen. Shy For Shore werd er shy van.
7. Ine Hoem of toch maar Deathcrush?
Bij het opstellen van deze Top 10 viel het mij op dat ik er voornamelijk (electro)pop in had gezet. Vandaar dat riot-band Deathcrush als protest in het lijstje opduikt. Sorry Ine Hoem. Jouw optreden was goed met mooie popsongs maar even wat tegendraadse noise was ook wel aangenaam. Deathcrush dus! Noise-rock/No Wave uit Oslo en tevens een van de protegé-bands van het jonge mode-label "Black Rat". Ik had gedacht dat ik ze wel even kon gaan beluisteren in een van de kleinere venues maar ze waren toch iets populairder dan ik dacht. Ze speelden de laatste avond direct na Emilie Nicolas in de grote tent op Youngstorget. Het contrast kon bijna niet groter zijn. Nog voordat ze goed en wel aan hun optreden waren begonnen was de zangeres al crowdsurfzingend in het publiek verdwenen. Hoe bedoel je opstandig? Gruizige rock met stevige uithalen, strakke drumsalvo's en een mooie blondine als frontvrouw. Je kunt je dan ook afvragen of het publiek voor de muziek of de zangeres was gekomen. Zowel het publiek als de band waren in ieder geval goed op dreef.
8. Team Me in Mono.
Toen ik hoorde dat ook Team Me weer zou komen optreden deed ik een sprongetje in de lucht. Een van de leukste Noorse bandjes van de afgelopen jaren door wie ik in 2011 werd betoverd mocht en zou ik niet missen. Dat bleek uiteindelijk lastiger dan gedacht. Het enige optreden dat ze zouden geven was namelijk in een van de kleinste zaaltjes. Om teleurstelling te voorkomen liet ik dan ook het halve avondprogramma schieten om er "op tijd" te zijn. 75min voor het optreden stond de band nog redelijk relaxed voor de venue: Café Mono. Ze moesten wachten, eerst moest de Deense "emo-punk"-band Lower nog optreden. Tijdens het optreden van Lower liep de zaal al geleidelijk voller met Team Me-fans. Nog voor het eind van het optreden was de rij voor het Café al zo lang dat zelfs bezoekers met een delegate/media-pass niet meer naar binnen mochten. Zelfs de band had moeite om het podium te bereiken waarna het puzzelen begon wie/wat/waar/hoe op het podium gepositioneerd nog worden zonder er weer vanaf te vallen. Zowel het publiek als de band waren eigenlijk te groot voor de venue. Het luisterplezier was er niet minder om. Team Me in zo'n vol intiem zaaltje was gewoon ook erg gaaf. De bekende nummers waren door de samenzang en het enthousiasme wederom betoverd. De nieuwe songs klonken nog wat onwennig maar maakten nieuwsgierig naar meer. De uitsmijter "With My Hands Covering Both of my Eyes I'm too Scared to Have a Look at You Now" waarbij Marius en Uno zich aan het eind in het publiek mengen maakte het feestje helemaal af. Ik kan bijna niet wachten totdat het nieuwe album uitkomt.
9. Plaatjes? Die koop je op de Independent Label Market.
Naast live-muziek hou ik er van om voor de herbeleving ook een fysieke kopie van de muziek te hebben voor thuis. In de CD,- of op de platenspeler. In Noorwegen hebben ze gelukkig ook goede platenzaken. Het meest bekende is Platekompaniet waarvan er alleen al in Oslo 6 boetiek's zijn. Bijna alle nieuwe Noorse muziek zul je hier kunnen vinden op CD en vinyl. Als je op zoek bent naar koopjes loont het nog wel eens om ze allemaal eerst te bezoeken en daarna pas af te rekenen. De prijzen kunnen tijdens de uitverkoop namelijk per filiaal verschillen. Kleiner maar door de onlinewinkel met verzend naar het buitenland interessanter is Platebutikken Tiger. Op zoek naar vinyl? Bij Big Dipper vindt je niets anders. Dit jaar werd er tijdens by:Larm echter ook een Independent Label Market georganiseerd. In de Kulturkirken Jakob stonden vrije alle onafhankelijke Noorse platenlabels (o.a. Propeller, Brilliance, Termo-Records) met platen en CD's. Niet de minste labels aangezien dit tevens de platenlabels zijn van o.a. Team Me, Highasakite, Ine Hoem en Philco Fiction. Terwijl je bij bijna elk label de muziek op iPad of laptop kon beluisteren waren er ook live-optredens. Het weer was er zeker naar. Buiten regende het, binnen was het hyggelig met muziek bij kaarslicht en koffie of bier.
10. Biertje? Bottoms Up!
Een noviteit die je misschien binnenkort vaker op evenementen zou kunnen gaan tegenkomen was de Bottom's Up. Helaas geen Nordic design of uitvinding. Bij de eerste kennismaking ging het ook bijna mis. Al bierdrinkend viel het mij opeens op dat er iets op de bodem van mijn plastic bierglas lag. Toen het glas leeg was bleek het een klein magneetje te zijn met reclame van een van de sponsoren: WiMP. Dat dat magneetje er niet voor niets zat werd duidelijk toen een een niets vermoedende fotograaf dit plaatje in zijn bierglas van onderen opdrukte. Een leeg bierglas en een natte broek was het resultaat. 'Bottom's Up' bleek een ingenieus systeem waarbij het bierglas niet van boven maar van onderen werd gevuld. De tapbiertjes kwamen nog nooit zo snel in maar soms dus ook nog nooit zo snel uit het glas. Het leukste was natuurlijk dat je de reclame-magneetjes mee kon nemen. Bijvoorbeeld voor op de koelkast.
English review:
by:Larm is an annual showcase-festival held in Oslo Norway. Apart from the music performances there is also a conference part during the day. Performing artist are a selection of all aspiring artist coming from all over Scandinavia who have the potential to not only breakthrough in the Nordic countries but also the "mainland" of Europe. Through earlier editions several of current well known artists like Björk, MEW and Lykke Li found their way to a bigger audience. Therefore by:Larm is a festival you do not want to miss if you are into Nordic Music. It's almost like a musical candystore. During by:Larm '14 over 112 acts did their best to impress the audience. Crowded venues, long queues.. a lot of happy faces. Although not all were evenly succesful on stage. The festival itself was a great experience and really recommendable if you like Norwegian music more than average. The only thing that might scare you off are the prices for alcoholic beverages. Paying over 9 euro's for a beer might upset your brain more than the alcohol itself. But you are there for the music, right?
During the festival I attended almost 40 concerts. Mostly of the bands I really wanted to see but also some "surprise"-acts. To give an impression of my by:Larm experience I have compiled and focussed on a top 10 of the best music I heard and some other remarkable things.
1. First band of the festival and Bingo! Impsyencefiction
The first night of by:Larm started of with just ten bands playing at the main square of the festival: Youngstorget. The diversity of the music however was impressive. From Norwegian rap by Trondheim's Shitrich, via the unfortunately "out of tune" Swedish Könsförrädare, experimental musician Jenny Hval up til even Norwegian reggae: Admiral P. One of the most interesting and sensational bands of the festival was actually the one who played first, on the first night. Norwegian Aleksander Johansen from the Lofoten started of Iampsyencefiction as a soloproject but collected fellow musicians from e.g. Dråpe, Lama en Einar Stray to form a band. His/their music sounds a bit like The National en Kurt Vile. Their brilliance only really fell down on me after the festival.. as I couldn't really enjoy their show at first due to the crowded venue. Funfact? After by:Larm they've changed their name! They dropped the 'I Am' and call themselves (we are) Psyence Fiction now. Hopefully this identity-crises doesn't affect their creativity.
2. Vilde Tuv vs The Photographers.
Sometimes it can pay off getting at a venue on time. According to earlier reviews I really had to go and see Danish duo Kill J. Fascinating new Scandinavian music which should make other Danish performers like MØ and Linkoban sound pale. Nevertheless they played for a semi-full small venue and couldn't really impress. Half a hour earlier it was the other way around. Norwegian one-girl band from Bergen Vilde Tuv played in one of the biggest venues "Rockefeller" for a room full of interested listeners. Playing with just a guitar and bassdrum her songs about gravity, love and mortality she got full attention. Perhaps a bit too much as unfortunately a batallion of photographers were able to disturb the music by overclicking their camera's.
3. Ice Cream Cathedral v2.0.
I had seen Danish Ice Cream Cathedral perform before at last years SPOT-festival in Århus. An entertaining band for a lazy sunny afternoon on the grass but they couldn't convince me due to lack of flair and energy playing a major show. If it was due to them being adopted by Norwegian Indielabel Riot Factory (known for e.g. Highasakite en FARAO) or playing festivals like Roskilde. Their performance in 'Stratos' on the roof of Oslo showed a matured band. The space-pop of their debut had evolved into more sophisticated electro-ambient, more powerful. Frontwoman Anja also looked more energetic while dancing and playing her instruments. Playing lots of gigs and writing new music really had a positive effect on the music and their performance. The Oslo-audience which hadn't seen them before was also impressed.
4. Aurora Aksnes, the natural phenomenon from Bergen.
Thinking about Bergen (NO) you would expect rain. However, ever since Young Dreams there is also music-sun shining bright in Bergen. The youngest music-sun and seriously a phenomenon is 17-yo Aurora Aksnes. Aurora growing up playing the piano since she was 6yo and listening to music by Bob Dylan, Johnny Cash and Leonard Cohen she was inspired to write and make music herself. To tell others about love, struggle and everything inbetween to inspire her own listeners. Listening to her music it's hard to believe she is still so young. It looked liked everybody wanted to be inspired and see a glimpse of the phenomenal Aurora. All the attention and prizes she was awarded with just before her show made her shy-ish. Luckily it didn't stop her from singing the other aurora from the sky. The overwhelming applause in the end was well deserved. Seriously a musician to love and to hold. Hopefully we will hear more from her in the near future.
5. "Grown Up" Emilie Nicolas
Emilie Nicolas was one Norway's big surprises in 2013. Emilie studied Jazz-music at the conservatory of Trondheim. Earlier on she also played in the (jazz)band Gurls. Her solo-debutsingle "PSTEREO" was a major hit with raving reviews. Therefore it didn't surprise me she had been selected not only for the line-up of by:Larm but also for Eurosonic '14, SPOT-festival and this years Iceland Airwaves. Her dark popsongs with fine melodies and strong lyrics have international allure. What did surprise me is the fact that internationally we're still only able to hear "PSTEREO" on iTunes and "Nobody Knows" on Soundcloud. A couple of months ago I saw her for the first time perform live at Eurosonic in Groningen and was instantly impressed by her voice and music. During by:Larm I was yet again able to enjoy her beautiful raw voice which together with the wonderful melodies made my heart jump. Sometimes even emotional when she sang one of her most fragile but most beautiful songs: "Grown Up". Electropop that touches you.
6. Shy For Shore, But Not Tonight.
I must admit, you love it or you hate it: Eighties-like-synthpop. As I grew up in the Eighties with the music of bands like Erasure, Depeche Mode en Pet Shop Boys Nordic electro-bands always manage to attract my attention. Not all, but being selected for by:Larm must make you special. Norwegian/British "dreampop" duo Shy For Shore (actually living and working in Amsterdam) was one of those. I saw them perform at the busy fridaynight. More like saturday morning 2:00AM playing their second gig of the night. Their music really does have an eighties-feel. Not only the titles refer to those golden ages of synths ("Teenage Pain", "Then the Heartbreak", "1985") but also their melodramatic music could have been on the soundtrack of e.g. "The Breakfast Club" or "Pretty in Pink". The attempt of covering one their own heroes by playing "Enjoy the Silence" was unfortunately less succesful as their own music. Most remarkable was the attempt of a drunk lady trying to dance halfway on stage. After being pulled off by security she probably wanted my haircut.. pulling my hair was probably the most painfull of Shy For Shore's popmusic.
7. Deathcrush(ed) by Blondie.
Writing this top-10 it occured to me there is a lot of electro-bands in it. Therefore, "and now for something completely diferent": Deathcrush! This Norwegian trio has been quite busy for the past year. Performing live at almost all major festival and in the meantime also being one of the protegé-bands of the young Oslo-based fashionlabel "Black Rat". Their music? Noise-rock/No Wave! At first I wanted to go and see them at the small stage of MONO-café. It was a no go as the venue was full. The second chance was more succesful and surprising. Which band ever starts with a crowdsurfing singer? The rock was indeed noisy, the drums violent and the singer/frontwoman a beautiful blonde. You might ask yourself if the audience crowded into the tent for Blondie or the music. Most likely the music as the band was able to musically get the audience in extase. Well, at least the front rowes.
8. Team Me in MONO.
If there's one Norwegian band I've been excited about since Iceland Airwaves it has to be Team Me. Therefore I had to see them play live (again) at by:Larm when the opportunity arose. Biggest problem however was the venue. As I earlier missed out on Deathcrush in Café MONO I had to be really early. So while the band was still outside waiting for the preceding act starting to play I was already up front at the stage. (You're a fan, or not ;-)). Not too soon as the café filled up and queue in front longer and longer. It was actually thus crowded Team Me had a hard time to reach the stage with their equipment. The band and crowd were most likely just to big for the venue. Nevertheless it was probably also one of the most memorable gigs I've seen of them. Their well known music playing and singing together was enchanting. Their latest songs still have to grow to my personal taste or just need to get used to. The custom of Marius and Uno mingling into the enthusiastic audience at the end of "With My Hands Covering Both of my Eyes I'm too Scared to Have a Look at You Now" topped off the party. I can't wait seeing them play live again and looking forward to the new album.
9. Buying Music.
Apart from listening to live music I also do like it to get a physical copy of the music on vinyl or CD. On by:Larm's saturday a small yet very interesting "Independent Label Market" was hosted in Kulturkirken Jakob. All the well known Norwegian Indie-labels were present like Propeller Recordings, Termo Records and Brilliance records. With records and CD's for sale naturally. During the market there was also the possibility to enjoy live music, coffee and beer. Or listen to the CD's on sale on an iPad with headphones. For an extended catalogue of Norwegian music I naturally also visited some "real" recordstores. The most familiar is "Platekompaniet" with about 6 stores all over Oslo a bit like the former "Free Record Shop" and HMV in the UK. If you look well you might find some real fine music in the Sale-department for nice prices (19-29NOK). As the online store of Platekompaniet doesn't ship outside Norway I would also recommend "Platebutikken Tiger". A small (online) recordstore near the center which also ships abroad. Last but not least is the all-vinyl "Big Dipper".
10. Beer? Bottom's Up!
Drinking beer at concerts is usually just a normal thing to do. Yet at by:Larm I saw probably a breakthrough in tapping beer. The Bottom's Up. An ingenious system where the beerglass is filled from below and after it's filled the gap in the bottom is shielded with a magnet. It drafted faster and after drinking the beer you could take the magnet out, which was decorated with messages from the sponsors, to use at home.. putting messages on the refrigerator "wake me up when it's time for more music!". Unfortunately not a Nordic invention or design but seriously something to look out for. You wouldn't want to be the guy or girl making the mistake pushing the magnet from the bottom and spilling all beer on the floor.
Apart from the mentioned highlights I really enjoyed by:Larm for the whole of it and already looking forward to attend by:Larm '15! You can find a more extended photographic impression on my Flickr .
Bij aankomst op de Bemuurde Weerd werd gelijk duidelijk dat ondanks dat de optredende bands relatief onbekend waren de animo er niet minder om was. Het bordje "UTSOLGT" was daar in het Noors vrij helder over. Toen EKKO om 17:30 open ging konden de eerste gelukkigen naar binnen. De muziek begon weliswaar pas om 20:00 maar deze eerste bezoekers waren in het bezit van een combi-ticket en konden zich eerst nog verheugen op een Noorse maaltijd.Een driegangen diner bestaande uit.. hotdog, zalm en pannenkoeken. Huh? Hotdog? Pannenkoeken? Zo gek als dat het klinkt zo gewoon was het in feite. En lekker! De hotdog (lefse med pølse) werd netjes met garnering gepresenteerd en natuurlijk met mes en vork gegeten. In afwachting van het hoofdgerecht om alvast te kijken naar de fototentoonstelling van Noorse (Instagram) fotografen. Voor de gelegenheid waren de foto's op boom-schijven geprint wat letterlijk een extra dimensie aan de foto's gaf. Tevens werd een film vertoont met geloopte beelden van de NRK waardoor een treinreis door de jaargetijden werd gecreeërd. Het hoofdgerecht bestond niet geheel onverwacht uit o.a. zalm. De ovengebakken zalm ging vergezeld van gebakken aardappelen die getoupeerd waren met gekarameliseerde crèmekaas en kaviaar. 
De garnering werd vervolmaakt met sla, ei en cranberry's. Een wonderlijk geheel dat de smaak naar meer Noors alleen maar verder aanwakkerde. Gelukkig was er ook Noors bier. Geen pils maar een licht bitter (pale ale, als ik mij niet vergis) handcrafted door Nøgne uit Rykene. Omdat kopieën van foto's van de tentoonstelling tevens als placemat werden gebruikt liep mijn pannenkoeken-toetje met ijs, cranberry en cloudberry-jam bijna weg.
Na het diner was het toch al weer bijna 20:00 en tijd voor muziek! Tenminste, bijna. Eerst moesten jas en tas nog worden afgegeven in de garderobe. De eerst optredende act Jonas Alaska moest dus nog even wachten. Zijn publiek stond in de rij om de jassen te stallen. Tijdens het wachten kon men al een blik in de voorkamer van EKKO werpen waar het filmprogramma net was begonnen. Korte films met titels als Framand fisk, Paradox, Ingen blir igjen, Unns kjærlighet en Beats. Een gevarieerd programma waarbij er voor iedereen wel iets leuks tussen zat. Het was alleen wel even puzzelen. Welke film wil ik zien en welk deel van de muziek zal ik missen. Na een stukje "Framand Fisk" koos ik zelf toch voor de muziek. Jonas Alaska was inmiddels toch maar begonnen en speelde solo gewapend met alleen gitaar en mondharmonica vol verve zijn mix van folk en americana. Met gemak ging hij de interactie aan met het publiek wat resulteerde in een ontspannen sfeer en glimlachen op de gezichten. Een interessante muzikale start van de avond.
Nordic Delight Festival 2014 en Fototentoonstelling
